Loading

PO Platforma Obywatelska PIS polityka


Platforma Obywatelska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacji, szukaj

Platforma Obywatelska
Rzeczypospolitej Polskiej
Platforma Obywatelska wordmark.svg
Lider Donald Tusk
Data założenia 24 stycznia 2001
Adres siedziby ul. Władysława Andersa 21,
00-159 Warszawa
Ideologia polityczna konserwatywny liberalizm, neoliberalizm, chrześcijańska demokracja
Deklarowane
poglądy gospodarcze
konserwatywny liberalizm
Liczba członków ok. 46 000 (marzec 2010)[1]
Członkostwo
międzynarodowe
Międzynarodówka Chrześcijańsko-Demokratyczna
Europejska Grupa
Parlamentarna
Europejska Partia Ludowa[2]
Młodzieżówka Stowarzyszenie "Młodzi Demokraci"
Barwy      lazur (błękit)      pomarańcz
Obecni posłowie 201[3]
Obecni senatorowie 56[4]
Obecni eurodeputowani 25
strona oficjalna
Prezes Rady Ministrów Donald Tusk
Ten artykuł jest częścią serii
Polityka Polski
 p  d  e 
Godło RP

Wikiprojekt Polityka
Platforma Obywatelska (PO) – polska partia polityczna założona jako stowarzyszenie 24 stycznia 2001 (jako partia Platforma Obywatelska Rzeczypospolitej Polskiej zarejestrowana 5 marca 2002). Jej głównymi założycielami byli Andrzej Olechowski, Maciej Płażyński z AWS i Donald Tusk z Unii Wolności. Ideologia partii stanowi połączenie liberalizmu konserwatywnego i chrześcijańskiej demokracji. Od 2007 Platforma Obywatelska jest największą siłą polityczną w Sejmie oraz Senacie i wspólnie z Polskim Stronnictwem Ludowym tworzy koalicję rządową, która jest zapleczem parlamentarnym rządu Donalda Tuska. Kandydat PO Bronisław Komorowski został wybrany na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Platforma Obywatelska należy do Europejskiej Partii Ludowej, a jeden z jej przedstawicieli (Jerzy Buzek) jest od 2009 przewodniczącym Parlamentu Europejskiego.

Spis treści

[ukryj]

Historia PO

Geneza

Platforma Obywatelska powstała w styczniu 2001. Jej powstanie wiązało się m.in. z konfliktami w ramach AWS, niezadowoleniem w szeregach UW oraz wynikami wyborów prezydenckich w 2000. Inicjatorami nowego przedsięwzięcia było trzech polityków – Donald Tusk z UW, Maciej Płażyński z AWS oraz Andrzej Olechowski, który rok wcześniej ubiegał się o urząd prezydenta jako kandydat bezpartyjny[5]. 24 stycznia 2001 w Hali Olivia w Gdańsku odbył się zjazd założycielski nowego ugrupowania – Platformy Obywatelskiej[6]. Inicjatorów nowego ugrupowania zaczęto określać mianem trzech tenorów[7]. Wzmacnianiu nowej partii sprzyjał napływ polityków związanych wcześniej z UW i AWS, a także nawiązanie bezpośredniej współpracy ze Stronnictwem Konserwatywno-Ludowym (w tym z Janem Rokitą i Bronisławem Komorowskim)[8]. W połowie marca 2001 poparcie dla PO kształtowało się na poziomie 15–20%, co dawało jej drugie miejsce za SLD-UP (ok. 45%), a przed AWS i PSL (po ok. 10%)[8]. Od początku życzliwie do formowania się nowej partii odnosił się były prezydent Lech Wałęsa[6].

2001–2005

Pierwszymi wyborami, w których wzięło udział nowe ugrupowanie, były wybory do Sejmu i Senatu w 2001. Przed sformułowaniem list PO zdecydowała się na przeprowadzenie prawyborów, które wyłoniły kandydatów partyjnych[9]. Jeszcze w maju, w obliczu rosnącej przewagi koalicji SLD-UP, zawiązano porozumienie wyborcze z AWS, UW, PiS i ROP, co zaowocowało wystawieniem wspólnej listy wyborczej kandydatów do Senatu – Blok Senat 2001[10]. Z kolei z list PO do Sejmu kandydowali także działacze Unii Polityki Realnej[11]. W wyborach PO uzyskała 12,7% głosów, co zapewniło jej drugie miejsce[12]. Przywódcy partii odmówili udziału w koalicji z SLD i tym samym Platforma stała się największym klubem opozycyjnym wobec rządu Leszka Millera[13]. Wkrótce po wyborach Klub Parlamentarny PO opuściła grupa działaczy SKL z Arturem Balazsem na czele[14], sprzeciwiających się rozwiązaniu tej partii.
W początkowym okresie rządów SLD-UP poziom poparcia dla Platformy wynosił ok. 10% (podobnie jak PiS), traciła natomiast koalicja rządząca (ok. 35%), zyskiwała zaś Samoobrona (ok. 18%)[15]. PO stała się w tym czasie jednym z głównych krytyków rządu, w jej imieniu szczególnie często występowała posłanka Zyta Gilowska, która krytykowała kolejne pomysły ministra finansów Grzegorza Kołodki, w tym tzw. abolicję podatkową[16]. W marcu 2002 PO została zarejestrowana jako partia polityczna pod numerem 131 w ewidencji[17]. Przed wyborami samorządowymi w 2002 Platforma zawarła porozumienie z Prawem i Sprawiedliwością (tzw. POPiS), które zajęło 1. miejsce w wyborach do sejmików w dwóch spośród szesnastu województw (w trzynastu zwyciężyła koalicja SLD-UP, a w jednym LPR)[16]. Według sondaży partia pozostawała jednak w trudnej sytuacji – w grudniu 2002 poparcie dla niej kształtowało się na poziomie 10%, co dawało jej szóste miejsce – za SLD-UP (32%), Samoobroną (14%), PiS (14%), LPR (11%) oraz PSL (11%)[18]. W 2003 doszło też do zmiany na szczytach władzy w partii – jej przewodniczący oraz szef klubu parlamentarnego Maciej Płażyński zrezygnował z członkostwa w ugrupowaniu[19]. Nowym przewodniczącym partii został Donald Tusk. Początkowo objął on również stanowisko przewodniczącego klubu parlamentarnego, jednak jeszcze w tym samym roku zastąpił go Jan Rokita. W tym samym roku Jan Rokita został także jednym z członków sejmowej komisji śledczej powołanej w celu wyjaśnienia tzw. afery Rywina[20]. Partia opowiadała się wtedy za przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, wyrażając jednocześnie poparcie dla utrzymania systemu głosowania z traktatu nicejskiego[21]. Notowania PO powoli zaczęły rosnąć. W 2004 odbyły się pierwsze wybory do Parlamentu Europejskiego w Polsce – partia uzyskała 24,1% głosów, co dało jej pierwsze miejsce i 15 spośród 54 mandatów, które przypadły polskim eurodeputowanym[22]. Taki wynik PO pozwolił jej także na uzyskanie stanowiska wiceprzewodniczącego Parlamentu Europejskiego dla Jacka Saryusz-Wolskiego[23]. Kilka miesięcy później w związku z oskarżeniami o nepotyzm partię opuściła jedna z jej wiceprzewodniczących – Zyta Gilowska[24].

2005–2007

Stopniowy spadek poparcia dla SLD-UP stworzył dla PO szansę przejęcia władzy przy okazji kolejnych wyborów parlamentarnych. Końca dobiegała także druga kadencja Aleksandra Kwaśniewskiego. Kandydatem PO na prezydenta został Donald Tusk. Przewidywano także utworzenie wspólnego rządu z Prawem i Sprawiedliwością, a jako premiera proponowano Jana Rokitę pod hasłem Premier z Krakowa[25]. Platforma poniosła jednak porażkę zarówno w wyborach parlamentarnych, w których zwyciężył PiS, jak i w wyborach prezydenckich, gdyż w drugiej turze Donalda Tuska pokonał Lech Kaczyński z PiS. Pozycja polityczna PO stosunku do roku 2001 uległa jednak wzmocnieniu – uzyskała bowiem 133 mandaty w Sejmie i 34 w Senacie[26]. Rezultatu nie przyniosły natomiast rozmowy o koalicji i Platforma wciąż pozostawała w opozycji – tym razem wobec rządu Kazimierza Marcinkiewicza, a następnie Jarosława Kaczyńskiego. Partia przez całą kadencję pozostawała krytyczna wobec koalicji PiS-Samoobrona-LPR. Jednocześnie ze strony PiS padały oskarżenia, że taki układ powstał właśnie z winy Platformy[27]. PO nie uczestniczyła np. w pracach Komisji Nadzwyczajnej "Solidarne Państwo"[28][29], sprzeciwiała się również działaniom komisji śledczej ds. banków i nadzoru bankowego. Zaskarżyła powołującą ją uchwałę do Trybunału Konstytucyjnego, który w wydanym orzeczeniu uchylił znaczną część jej zapisów jako sprzecznych z ustawą zasadniczą[30].
Rozkład sił w parlamencie skłaniał liderów PO do nawiązania współpracy z Polskim Stronnictwem Ludowym. Wyrazem tego było utworzenie bloków właśnie z tą partią w większości województw podczas wyborów samorządowych w 2006. Ich rezultaty były dla PO korzystne. Partia zdobyła najwięcej mandatów w sejmikach województw (186 na 561)[31][32]. Wyniki te pozwoliły po pewnych zmianach ostatecznie na współrządzenie w 15 województwach. Udało się także zdobyć m.in. urząd prezydenta Warszawy dla Hanny Gronkiewicz-Waltz, która w drugiej turze pokonała kandydata PiS, byłego premiera Kazimierza Marcinkiewicza[33]. Była prezes NBP działała w PO od 2005, władze partii powierzyły jej komisaryczny zarząd na stołecznymi strukturami, które znajdowały się w kryzysie po okresie rządów Pawła Piskorskiego[34]. Wcześniej w 2006 Paweł Piskorski został wykluczony z partii w związku z oskarżeniami o nadużycia, których miał się dopuszczać w swojej działalności biznesowej[35].
Latem 2007 w rządzie i Sejmie doszło do kolejnego kryzysu – większość partii, w tym Platforma, zdecydowały się na poparcie wniosku o skrócenie kadencji, co oznaczało rozpisanie nowych wyborów jesienią tego samego roku[36]. Jeszcze przed wyborami doszło też do roszad personalnych. W związku z zaangażowaniem swojej żony w pracę w otoczeniu prezydenta Lecha Kaczyńskiego rezygnację ze startu i wycofanie z polityki zapowiedział Jan Rokita[37]. Z kolei swój start z list PO zadeklarowali m.in. Antoni Mężydło, Radosław Sikorski oraz Bogdan Borusewicz[38].

2007–2009

Tym razem rozstrzygnięcie wyborów parlamentarnych okazało się dla Platformy jednoznacznie korzystne – zajęła ona pierwsze miejsce (41,51%) przed Prawem i Sprawiedliwością (32,11%)[39]. Marszałkiem Sejmu nowej kadencji został Bronisław Komorowski. Brak bezwzględnej większości skłaniał do zawarcia przez PO koalicji, która zapewniłaby nowemu rządowi większość w parlamencie. Wybór padł na PSL. Na czele nowego rządu stanął Donald Tusk, a wicepremierami zostali Waldemar Pawlak (PSL) i Grzegorz Schetyna (PO)[40]. Od początku rząd funkcjonował w warunkach koabitacji i przy silnej pozycji głównej partii opozycyjnej. Platformie udało się jednak zachować wysokie poparcie – wyrazem tego były rezultaty wyborów do Parlamentu Europejskiego w 2009. PO ponownie zajęła w nich pierwsze miejsce, tym razem zdobywając 44,43% i 25 spośród 50 mandatów[41]. Taki wynik pozwolił jej na poprawę pozycji w ramach Europejskiej Partii Ludowej. Zdobyła także poparcie eurodeputowanych dla kandydatury Jerzego Buzka, który został przewodniczącym Parlamentu Europejskiego[42].
W lipcu 2009 partię opuścił drugi z trzech założycieli – Andrzej Olechowski. Zdecydował się on na nawiązanie współpracy ze Stronnictwem Demokratycznym, kierowanym wówczas przez innego dawnego polityka PO Pawła Piskorskiego[43]. Zmiany kadrowe w Platformie nastąpiły także jesienią tego samego roku. W związku z wybuchem tzw. afery hazardowej doszło do rekonstrukcji rządu oraz do zmian w samej partii – nowym skarbnikiem został Andrzej Wyrobiec, który zastąpił Mirosława Drzewieckiego[44]. Roszady nastąpiły również w klubie parlamentarnym – na stanowisku przewodniczącego klubu zawieszonego w prawach członka PO Zbigniewa Chlebowskiego zastąpił dotychczasowy wicepremier oraz szef MSWiA Grzegorz Schetyna[45].

2010

Wyniki wyborów prezydenckich w 2010 (pierwsza tura)
W styczniu, po ogłoszeniu decyzji Donalda Tuska o niekandydowaniu na urząd prezydenta w 2010, rozpoczęły się działania mające przygotować partię do kolejnych wyborów[46]. Kierownictwo partii podjęło wówczas decyzję o zorganizowaniu prawyborów, przedstawiając dwóch kandydatów: Bronisława Komorowskiego i Radosława Sikorskiego. Uprawnieni do głosowania byli członkowie Platformy, którzy przy frekwencji poniżej 50%, stosunkiem głosów 68,5 do 31,5, wskazali na marszałka Sejmu Bronisława Komorowskiego[47].
10 kwietnia doszło do katastrofy samolotu rządowego, którym polska delegacja z prezydentem Lechem Kaczyńskim na czele leciała na uroczystości upamiętniające zbrodnię katyńską. Zginęli wówczas także parlamentarzyści wybrani z list PO: wicemarszałek Senatu Krystyna Bochenek, wiceprzewodniczący Klubu Parlamentarnego PO poseł Grzegorz Dolniak, sekretarz KP PO poseł Sebastian Karpiniuk oraz poseł Arkadiusz Rybicki[48]. Śmierć poniósł także pozostający poza partią Maciej Płażyński – współzałożyciel i pierwszy przewodniczący Platformy Obywatelskiej[49]. W związku ze śmiercią prezydenta Lecha Kaczyńskiego konstytucyjne obowiązki głowy państwa przejął marszałek Sejmu – wiceprzewodniczący PO Bronisław Komorowski[50]. W pierwszej turze przedterminowych wyborów uzyskał on 41,54% głosów i wraz z Jarosławem Kaczyńskim przeszedł do drugiej tury[51], w której odniósł zwycięstwo, uzyskując 53,01% głosów[52]. 8 lipca w związku z odniesionym zwycięstwem prezydent elekt złożył mandat poselski, przestając pełnić funkcję marszałka Sejmu. Jego stanowisko tego samego dnia przejął do momentu zaprzysiężenia prezydenta Grzegorz Schetyna, za którym głosowało 277 posłów, przeciw 121, a 16 wstrzymało się. Po wyborze na marszałka zrezygnował on ze stanowiska szefa klubu parlamentarnego, a zastąpił go na tej funkcji Tomasz Tomczykiewicz.
6 października partię i klub parlamentarny opuścił szef regionu lubelskiego Janusz Palikot, który rozpoczął budowanie struktur Ruchu Poparcia[53].

Program

Zagadnienia ustrojowe

Platforma Obywatelska opowiada się za decentralizacją państwa poprzez wzmocnienie samorządów[54]. Postuluje również m.in. odpartyjnienie Senatu, odbudowę służby cywilnej, kodyfikację prawa wyborczego, jednomandatowe okręgi wyborcze, bezpośrednie wybory starostów oraz zmiany przepisów dotyczące immunitetu parlamentarnego[54]. Przed wyborami w 2007 partia deklarowała także rozdzielenie stanowiska Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego, co udało się jej zrealizować w 2009, mimo weta ze strony prezydenta Lecha Kaczyńskiego[55].
Na początku 2010 Donald Tusk ogłosił propozycje Platformy odnośnie zmian w Konstytucji[56]. Zakładały one m.in. zmniejszenie liczby posłów i senatorów, osłabienie prezydenckiego weta oraz dożywotnie stanowiska w Senacie dla byłych prezydentów wybranych w wyborach powszechnych[56]. Zaproponowano również konstytucyjne gwarancje dla rozdziału stanowisk Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego oraz wprowadzenie przepisów odnoszących się do członkostwa Polski w Unii Europejskiej[56]. Przedstawiono także propozycje dotyczące usunięcia artykułów o RBN i KRRiTV[56].

Program gospodarczy

Platforma opowiada się za umiarkowanym liberalizmem w kwestiach gospodarczych. Wyrazem tego było np. postawa partii podczas głosowania nad 50-procentową stawką podatku PIT – PO była jedyną partią, która jednogłośnie sprzeciwiła się tej propozycji[57]. W 2006 poparła ograniczenie stawek podatkowych do dwóch – 18 i 32%[58]. W swoim programie partia opowiada się za wprowadzeniem podatku liniowego, budżetu zadaniowego oraz ograniczeniem deficytu budżetowego[54]. Przed wejściem do Unii Europejskiej Jan Rokita wypowiadał się również na temat korzyści płynących z euroizacji, jednak tematu tego nie podjął ówczesny rząd Marka Belki[59]. Rząd Donalda Tuska opowiedział się za możliwie szybkim przyjęciem euro. Rozpoczął także tworzenie struktur odpowiedzialnych za ten proces[60][61]. Według programu Platforma opowiada się również za obniżeniem klina podatkowego i dokończeniem prywatyzacji[54]. Realizację ostatniego z postulatów rozpoczęto w ramach Planu prywatyzacji na lata 2008–2011 prowadzonego przez Ministerstwo Skarbu Państwa[62]. Z kolei do zmniejszenia klina podatkowego PO przyczyniła się już w 2007 roku, gdy poparła obniżenie składki rentowej postulowane przez rząd Jarosława Kaczyńskiego[63]. Platforma deklaruje także chęć poprawy sytuacji małych i średnich przedsiębiorstw, szczególnie poprzez likwidację biurokratycznych barier ograniczających przedsiębiorczość[54]. Idąc w tym kierunku, w 2009 ograniczyła biurokrację podatkową poprzez przesunięcie obowiązku składania zeznań podatkowych PIT na pracodawców[64] oraz znaczące przyspieszenie wdrażania elektronicznego PIT-a[65]. Rząd PO-PSL podjął też działania na rzecz zmian w systemie emerytalnym – w 2008 przegłosowano ograniczenie emerytur pomostowych[66].

Polityka zagraniczna

Przewodniczący Parlamentu Europejskiego Jerzy Buzek
Platforma od początku opowiadała się za uczestnictwem Polski w strukturach Unii Europejskiej. Była drugą partią po Unii Wolności, która rozpoczęła kampanię w tej sprawie[67]. Zabiegała również o dwudniowe referendum akcesyjne[68]. W opinii Platformy członkostwo w Unii, obok członkostwa w NATO, jest podstawowym narzędziem realizacji interesów państwa[54]. Platforma opowiedziała się za traktatem lizbońskim, współtworzony przez nią rząd podtrzymał decyzję Lecha Kaczyńskiego o przystąpieniu do protokołu brytyjskiego[69]. W programie z 2007 Platforma deklarowała wolę pogłębienia współpracy energetycznej oraz wspólnej polityki zagranicznej[54]. W 2008 rząd PO-PSL, wspierany przez dyplomację szwedzką, przyczynił się do zainicjowania Partnerstwa Wschodniego[70].
Kolejnym kierunkiem polskiej polityki zagranicznej w wizji Platformy miały być Stany Zjednoczone[54]. Zapowiadano utrzymanie możliwie bliskich związków z USA, ale przy zmianie charakteru relacji na bardziej partnerski i zrównoważony[54]. W dalszej kolejności program partii z 2007 podkreślał wagę stosunków z sąsiadami, wyrażono też wolę reaktywowania Trójkąta Weimarskiego[54]. Program zakładał również powolną budowę dobrosąsiedzkich relacji z Federacją Rosyjską oraz wspieranie prozachodniego kierunku w polityce zagranicznej Ukrainy[54].

Kwestie społeczne

PO w kwestiach społecznych prezentuje konserwatywne stanowisko. Według programu z 2007 fundamentem cywilizacji Zachodu jest Dekalog, zaś zadaniem Państwa jest roztropne wspieranie rodziny i tradycyjnych norm obyczajowych, służących jej trwałości i rozwojowi[54]. Sprzeciwia się legalizacji związków partnerskich[71] oraz eutanazji[54]. W kwestii prawa kobiet do aborcji Platforma pozostaje na stanowisku, że ochronie życia najbardziej służy obecna ustawa o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży[72]. Również z deklaracji większości polityków ugrupowania wynika, że opowiada się ono za utrzymaniem obecnych przepisów[73]. Do tej pory partia nie wypracowała natomiast jednolitego stanowiska w sprawie zapłodnienia in vitro[74].

Inne zagadnienia

Platforma deklaruje poparcie dla reprywatyzacji[54]. Od początku opowiadała się też za przeprowadzeniem lustracji, poparła m.in. prezydencki projekt ustawy z 2006 roku[75]. Przedstawiciele PO wielokrotnie wypowiadali się również na temat możliwości udostępnienia archiwalnych materiałów Służby Bezpieczeństwa[76]. Partia deklarowała również chęć ograniczenia przywilejów byłych funkcjonariuszy komunistycznego aparatu bezpieczeństwa – efektem tego było uchwalenie ustawy dezubekizacyjnej w 2009[77]. W tym samym roku weszła w życie ustawa znosząca powszechny pobór do wojska[78]. Ponadto partia postulowała zmianę sposobu finansowania systemu edukacji m.in. poprzez wprowadzenie bonu edukacyjnego[54]. Rząd PO-PSL podjął również działania na rzecz przekształcenia zakładów ochrony zdrowia w spółki prawa handlowego, jednak połowa pakietu ustaw została zawetowana[79]. Platforma przyczyniła się także do zaostrzenia prawa karnego – w 2009 poparła zmiany wprowadzające m.in. chemiczną kastrację pedofilów, kary za propagowanie tzw. dobrej pedofilii, zakaz propagowania ideologii totalitarnych (w tym symboliki komunistycznej) oraz złagodzenie konsekwencji przekroczenia obrony koniecznej[80].

Symbolika

Platforma Obywatelska od początku swojego istnienia posługuje się kolorem pomarańczowym i niebieskim. Znak graficzny partii stanowi zarys granic Polski, w który wpisany jest uśmiech[81]. Symbole Platformy podlegają ochronie prawnej[82].

Struktura i działacze

Information icon.svg Z tym tematem związana jest kategoria: Politycy Platformy Obywatelskiej.
Prezydent RP z rekomendacji PO Bronisław Komorowski
W Platformie Obywatelskiej działają politycy zaliczani do różnych nurtów prawicowych i centroprawicowych. W PO znalazło się wielu dawnych działaczy antykomunistycznych: m.in. Arkadiusz Rybicki, Bronisław Komorowski, Jan Rulewski, Andrzej Czuma czy Stefan Niesiołowski. Od początku członkami ugrupowania pozostaje wielu dawnych działaczy Unii Wolności – szczególnie tych, którzy wcześniej należeli do KLD (Donald Tusk, Janusz Lewandowski, Andrzej Halicki, Grzegorz Schetyna), ale również wywodzących się z UD (Adam Szejnfeld, Iwona Śledzińska-Katarasińska). PO skupia także szereg polityków związanych wcześniej z SKL: m.in. Paweł Graś, Bronisław Komorowski, Konstanty Miodowicz, Aleksander Grad, Jan Rokita czy Tomasz Tomczykiewicz. Stopniowo do Platformy napływali także politycy działający wcześniej w RS AWS (np. Marek Biernacki, Jerzy Buzek, Krzysztof Kwiatkowski). PO przez część publicystów postrzegana jest jako kolejna partia postsolidarnościowa, czyli odwołująca się do tradycji "Solidarności" sprzed 1989[83].

Organizacja

W skład władz krajowych partii wchodzi sześć organów[82]:
  • Konwencja Krajowa – tworzona przez delegatów regionalnych oraz członków Rady Krajowej, Komisji Rewizyjnej i Sądu Koleżeńskiego. Konwencja jest najwyższym organem władz Platformy;
  • Rada Krajowa – tworzą ją członkowie Zarządu Krajowego, parlamentarzyści PO, deputowani PO do Parlamentu Europejskiego, przewodniczący struktur regionalnych partii oraz członkowie wybrani przez Konwencję. Rada Krajowa stanowi najwyższy organ władz partyjnych poza okresem obrad Konwencji Krajowej;
  • Przewodniczący – wybierany bezwzględną większością głosów przez Konwencję Krajową;
  • Zarząd Krajowy – przewodniczący, od jednego do pięciu wiceprzewodniczących, szefowie regionów oraz członkowie wybrani przez Radę Krajową. Ogólna liczba członków Zarządu nie może jednak przekroczyć 25;
  • Krajowa Komisja Rewizyjna;
  • Sąd Koleżeński.
Rolą sekretarza generalnego jest nadzór i koordynacja działań partyjnych struktur terenowych[82]. Organizacją młodzieżową PO jest Stowarzyszenie "Młodzi Demokraci"[84]. Przy partii funkcjonuje również think tank - Instytut Obywatelski[85].

Zarząd Krajowy PO

Przewodniczący:
I Wiceprzewodniczący:
Wiceprzewodniczący:
Przewodniczący Klubu Parlamentarnego:
Szefowie Regionów:
Pozostali członkowie:
Sekretarzem generalnym partii jest Andrzej Wyrobiec, jego zastępcą Agnieszka Pomaska, a skarbnikiem partii Łukasz Pawełek. Nie wchodzą oni w skład zarządu krajowego PO.

Przewodniczący Platformy Obywatelskiej

Klub Parlamentarny PO

Przewodniczący:
Aktualni wiceprzewodniczący:
Aktualny przewodniczący Klubu Senatorów:

Komitet Honorowy PO

Przed wyborami parlamentarnymi w 2007, Platforma Obywatelska przedstawiła swój Komitet Honorowy. Jego przewodniczącym został Władysław Bartoszewski[86].

Poparcie w wyborach

Wyniki w wyborach parlamentarnych
Wybory Poparcie w wyborach do Sejmu Zmiana (w punktach procentowych) Mandaty w Sejmie Zmiana Mandaty w Senacie Zmiana
2001[12] 12,68% - 65 - 2[87] -
2005[26] 24,14% Green Arrow Up Darker.svg 11,46 133 Green Arrow Up Darker.svg 68 34 Green Arrow Up Darker.svg 32
2007[39] 41,51% Green Arrow Up Darker.svg 17,37 209 Green Arrow Up Darker.svg 76 60 Green Arrow Up Darker.svg 26
Wyniki w wyborach prezydenckich
Wybory Kandydat Głosowanie Poparcie Uwagi
2005[26] Donald Tusk I tura 36,33% Przejście do II tury
II tura 45,96% Przegrana z Lechem Kaczyńskim
2010[51] Bronisław Komorowski I tura 41,54% Przejście do II tury
II tura 53,01% Wygrana z Jarosławem Kaczyńskim
Wyniki w wyborach do Parlamentu Europejskiego
Wybory Poparcie Zmiana (w punktach procentowych) Uzyskane mandaty Zmiana Liczba miejsc przypadających Polsce
2004[22] 24,1% - 15 - 54
2009[41] 44,43% Green Arrow Up Darker.svg 20,33 25 Green Arrow Up Darker.svg 10 50

Zobacz też

Przypisy

  1. Sikorski chce przedłużyć prawybory. wprost.pl, 24 marca 2010. [dostęp 21 kwietnia 2010].
  2. Klub PO-PSL w Parlamencie Europejskim. poland-epp.eu. [dostęp 17 kwietnia 2010].
  3. Aktualne kluby i koła Sejmu RP VI kadencji. sejm.gov.pl. [dostęp 3 lipca 2010].
  4. Kluby i koła senackie. senat.gov.pl. [dostęp 29 kwietnia 2010].
  5. Wojciech Roszkowski: Najnowsza historia Polski 1980–2002. Warszawa: Świat Książki, 2003, ss. 212–214. ISBN 83-7391-086-7. 
  6. 6,0 6,1 Platforma przyjeżdża do Gdańska. rp.pl, 24 stycznia 2001. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  7. Dojrzewanie liberała. rzeczpospolita.pl, 21 października 2005. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  8. 8,0 8,1 Wojciech Roszkowski: Najnowsza historia Polski 1980–2002. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 214. ISBN 83-7391-086-7. 
  9. Harce prawyborcze. polityka.pl, 16 lutego 2010. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  10. Wojciech Roszkowski: Najnowsza historia Polski 1980–2002. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 215. ISBN 83-7391-086-7. 
  11. Maciej Walaszczyk: UPR szykuje się do 16. przegranej kampanii. dziennik.pl, 3 kwietnia 2009. [dostęp 27 kwietnia 2010].
  12. 12,0 12,1 Wojciech Roszkowski: Najnowsza historia Polski 1980–2002. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 216. ISBN 83-7391-086-7. 
  13. Wojciech Roszkowski: Najnowsza historia Polski 1980–2002. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 264. ISBN 83-7391-086-7. 
  14. Agnieszka Niewińska, Piotr Kobalczyk, Piotr Semka: Buzek na prezydenta. rp.pl, 4 lipca 2009. [dostęp 27 kwietnia 2010].
  15. Wojciech Roszkowski: Najnowsza historia Polski 1980–2002. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 269. ISBN 83-7391-086-7. 
  16. 16,0 16,1 Wojciech Roszkowski: Najnowsza historia Polski 1980–2002. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 271. ISBN 83-7391-086-7. 
  17. Wykaz partii politycznych. pkw.gov.pl. [dostęp 1 maja 2010].
  18. Wojciech Roszkowski: Najnowsza historia Polski 1980-2002. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 272. ISBN 83-7391-086-7. 
  19. Maciej Płażyński. wyborcza.pl, 15 kwietnia 2010. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  20. Komisja Śledcza do zbadania ujawnionych w mediach zarzutów dotyczących przypadków korupcji podczas prac nad nowelizacją ustawy o radiofonii i telewizji (SRTV). sejm.gov.pl. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  21. "Nicea albo śmierć". wp.pl, 16 grudnia 2004. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  22. 22,0 22,1 Państwowa Komisja Wyborcza. Wybory do Parlamentu Europejskiego. pkw.gov.pl. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  23. Jacek Saryusz-Wolski ponownie europosłem. gazeta.pl, 28 czerwca 2009. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  24. Jacek Brzuszkiewicz: Skaza na Platformie. wyborcza.pl, 23 maja 2005. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  25. Jan Rokita. wprost.pl. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  26. 26,0 26,1 26,2 Wybory 2005. pkw.gov.pl. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  27. Debata Kaczyński – Tusk. polskieradio.pl, 12 października 2007. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  28. Komisja Nadzwyczajna do rozpatrzenia projektów ustaw związanych z koalicyjnym programem rządowym "Solidarne Państwo" (NSP). sejm.gov.pl. [dostęp 17 kwietnia 2010].
  29. Kontrowersyjna speckomisja od stanowienia prawa. money.pl, 27 marca 2007. [dostęp 17 kwietnia 2010].
  30. Trybunał: Komisja ds. banków niekonstytucyjna. gazeta.pl, 22 września 2006. [dostęp 17 kwietnia 2010].
  31. Najwięcej radnych w skali kraju ma PSL. gazeta.pl, 15 listopada 2006. [dostęp 4 maja 2010].
  32. Wybory samorządowe 2006. pkw.gov.pl. [dostęp 4 maja 2006].
  33. Wybory Prezydenta Miasta – głosowanie ponowne. pkw.gov.pl. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  34. Dominiak Dziobkowska, Jan Fusiecki: Kto nie chce Hanny Gronkiewicz-Waltz. gazeta.pl, 23 listopada 2005. [dostęp 4 maja 2010].
  35. PO czyści szeregi – Piskorski wyrzucony. money.pl, 26 kwietnia 2006. [dostęp 4 maja 2010].
  36. Sejm rozwiązany – relacja minuta po minucie. gazeta.pl, 10 września 2007. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  37. Rokita rezygnuje z polityki. wprost.pl, 14 września 2007. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  38. Bogdan Borusewicz wystartuje z listy PO. wprost.pl, 15 września 2007. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  39. 39,0 39,1 Wybory 2007. pkw.gov.pl. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  40. Dominik Uhlig: Znany jest już cały skład rządu Donalda Tuska. gazeta.pl, 13 listopada 2007. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  41. 41,0 41,1 Wybory do Parlamentu Europejskiego 2009. pkw.gov.pl. [dostęp 21 kwietnia 2010].
  42. Anna Słojewska: Buzek ogłosił swój program. rp.pl, 16 września 2009. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  43. Anna Słojewska: Olechowski: 7 lat wyczerpuje definicję słowa "nigdy". tvn24.pl, 3 lipca 2009. [dostęp 4 maja 2010].
  44. Drzewiecki nie jest już skarbnikiem PO. gazeta.pl, 9 października 2009. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  45. Schetyna szefem klubu parlamentarnego PO. dziennik.pl, 9 października 2009. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  46. Tusk nie kandyduje, żeby... PiS nie wrócił do władzy. gazeta.pl, 28 stycznia 2010. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  47. Dorota Kołakowska: Komorowski górą w PO. rp.pl, 29 marca 2010. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  48. Żałobne posiedzenie Sejmu i Senatu. rp.pl, 10 kwietnia 2010. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  49. Zginęli. rp.pl, 10 kwietnia 2010. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  50. Marek Domagalski, Tomasz Pietryga: Marszałek Sejmu głową państwa. rp.pl, 10 kwietnia 2010. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  51. 51,0 51,1 Wyniki głosowania. pkw.gov.pl. [dostęp 6 lipca 2010].
  52. Wyniki głosowania. pkw.gov.pl. [dostęp 6 lipca 2010].
  53. Palikot odszedł z PO. rp.pl, 2010-10-06. [dostęp 7 października 2010].
  54. 54,00 54,01 54,02 54,03 54,04 54,05 54,06 54,07 54,08 54,09 54,10 54,11 54,12 54,13 54,14 Program PO. Polska zasługuje na cud gospodarczy. platforma.org, 2007. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  55. Weto prezydenta ws. ustawy o prokuraturze odrzucone. wp.pl, 9 października 2009. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  56. 56,0 56,1 56,2 56,3 Premier ogłosił plan zmian w konstytucji: mniej posłów i senatorów, koniec immunitetu. gazetaprawna.pl, 12 lutego 2010. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  57. Piotr Skwirowski: Podatek PIT 50% to martwa stawka. gazeta.pl, 15 lutego 2006. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  58. GŁOSOWANIE Nr 109 – POSIEDZENIE 27.. sejm.gov.pl, 27 października 2006. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  59. Belka: Euroizacja wbrew prawu europejskiemu. gazeta.pl, 3 marca 2005. [dostęp 17 lutego 2010].
  60. Elżbieta Glapiak: Kotecki wprowadzi Polskę do euro. rp.pl, 29 listopada 2008. [dostęp 11 lutego 2010].
  61. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 listopada 2009 r. w sprawie powołania Narodowego Komitetu Koordynacyjnego do Spraw Euro, Rady Koordynacyjnej oraz Międzyinstytucjonalnych Zespołów Roboczych do Spraw Przygotowań do Wprowadzenia Euro przez Rzeczpospolitą Polską. mf.gov.pl, 3 listopada 2009. [dostęp 11 lutego 2010].
  62. Plan prywatyzacji na lata 2008–2011. msp.gov.pl, 22 kwietnia 2008. [dostęp 11 lutego 2010].
  63. Głosowanie nad przyjęciem w całości projektu ustawy o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw, w brzmieniu przedłożenia zawartego w druku nr 1725. sejm.gov.pl. [dostęp 29 kwietnia 2010].
  64. Rewolucja w PIT: zeznanie podatkowe wypełni płatnik. gazetaprawna.pl, 26 sierpnia 2009. [dostęp 30 kwietnia 2010].
  65. Ruszył elektroniczny PIT – rozwiązanie nie dla wszystkich. money.pl, 9 kwietnia 2009. [dostęp 30 kwietnia 2010].
  66. Trzy weta prezydenta odrzucone. rp.pl, 19 grudnia 2008. [dostęp 11 lutego 2010].
  67. Grzegorz Gacki: Na 5 minut przed referendum. polska.pl, 24 kwietnia 2003. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  68. Referendum unijne mogłoby trwać jeden lub dwa dni – zdecydował na wtorkowym posiedzeniu rząd. wyborcza.pl, 21 stycznia 2003. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  69. Przeczytaj, co jest w traktacie lizbońskim. dziennik.pl, 2 kwietnia 2008. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  70. Sukces polskiej dyplomacji: Unia przyjęła projekt Wschodniego Partnerstwa. gazeta.pl, 2008-06-20. [dostęp 22 czerwca 2008].
  71. PO: nie jesteśmy za legalizacją związków homoseksualnych. wprost.pl, 30 marca 2008. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  72. Ustawa z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży. isap.sejm.gov.pl, 7 stycznia 1993. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  73. Tusk: Udało nam się ochronić kompromis. gazeta.pl, 13 kwietnia 2007. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  74. Dorota Kołakowska, Eliza Olczyk: W Platformie poprawia się pogoda dla konserwatystów. rp.pl, 30 listopada 2009. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  75. Wojciech Czuchnowski: Z dziejów lustracji w Polsce. wyborcza.pl, 19 stycznia 2009. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  76. Ewa Siedlecka, Wojciech Czuchnowski: PO otwiera archiwa SB. wyborcza.pl, 17 stycznia 2009. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  77. Ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2009 r. Nr 24, poz. 145)
  78. Ostateczny koniec poboru. Prezydent podpisał ustawę. gazeta.pl, 30 stycznia 2009. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  79. Prezydent zawetował pakiet zdrowotny. rp.pl, 26 listopada 2008. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  80. Głosowanie nad przyjęciem w całości projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny, ustawy Kodeks postępowania karnego, ustawy Kodeks karny wykonawczy, ustawy Kodeks karny skarbowy oraz niektórych innych ustaw, w brzmieniu proponowanym przez Komisję Nadzwyczajną, wraz z przyjętą poprawką. sejm.gov.pl. [dostęp 29 kwietnia 2010].
  81. Logotyp PO RP. platforma.org. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  82. 82,0 82,1 82,2 Aktualny Statut Platformy Obywatelskiej Rzeczypospolitej Polskiej przyjęty 25 września 2010 roku. platforma.org, 25 września 2010. [dostęp 8 października 2010].
  83. Eliza Olczyk, Jarosław Stróżyk: Dlaczego PO walczy o Wałęsę. rp.pl, 1 kwietnia 2009. [dostęp 4 maja 2010].
  84. Stowarzyszenie Młodzi Demokraci. smd.org.pl. [dostęp 17 kwietnia 2010].
  85. Instytut Obywatelski. Kim jesteśmy. instytutobywatelski.pl. [dostęp 18 listopada 2010].
  86. Komitet Honorowy PO. platforma.org. [dostęp 16 kwietnia 2010].
  87. W ramach komitetu wyborczego Blok Senat 2001

Linki zewnętrzne

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Czy jesteś za wprowadzeniem Euro w Polsce?

Czy popierasz produkcję GMO - żywność modyfikowaną genetycznie?

Czy zaszczepisz się przeciw świńskiej grypie?

Czy weźmiesz udział w globalnej medytacji w danich 17-18 Lipca 2010?